Archieven: Nieuws

Pasgeboren kalveren zijn extreem gevoelig voor omgevingsfactoren. Zowel hitte- als koudestress spelen een grote rol in het vermogen van een kalf om de eerste levensdagen te overleven, en hun comfortbereik is veel beperkter dan we zouden denken. Moeder natuur kan het weer leveren, maar wij kunnen biest leveren die kalveren een kans geeft om te vechten.

We kennen de significante gevolgen van falende passieve overdracht door een lage IgG-consumptie na de geboorte, maar wist je dat colostraal vet ook de algehele gezondheid en prestaties van pasgeboren kalveren kan beïnvloeden? Pasgeboren dieren, zowel kalveren als kleine herkauwers, zijn gevoelig voor koude temperaturen. Velen denken misschien dat koudestress optreedt bij temperaturen onder het vriespunt, maar er is niet veel koele omgevingslucht nodig om koudestress te veroorzaken bij een pasgeborene. De thermoneutrale zone is één manier om dit fenomeen te beschrijven. Het is een temperatuurbereik waarbij een dier geen extra energie, metabolisme of fysiologische verdedigingsmechanismen nodig heeft om zijn lichaamstemperatuur te behouden. De omgevingstemperatuur onder wat beschouwd wordt als de lagere kritische temperatuur (LCT) zou een dier ertoe aanzetten om de metabolische warmteproductie te verhogen om zijn lichaamstemperatuur te verdedigen. Wanneer de temperatuur boven de bovenste kritische temperatuur (UCT) komt, moet het dier ook energie verbruiken om zijn lichaamstemperatuur te behouden en oververhitting te voorkomen. En de fysiologische mechanismen om dit te doen vereisen energie.

Thermisch neutrale zone

Ondanks verschillen in omgevingsomstandigheden ligt de thermoneutrale zone van de meeste kalveren tussen 13,4°C/56°F en 25°C/77°F.

Dit betekent dat als de temperatuur onder 13,4°C komt, er koudestress optreedt en het kalf zijn lichaamstemperatuur moet verdedigen op manieren die we zullen bespreken. Hetzelfde geldt voor het bovenste bereik dat hittestress veroorzaakt boven 25°C/77°F.

Stel bijvoorbeeld dat het een koude winternacht is en een koe kalft. De temperatuur is 10 graden C/50 graden F.

Wat is er dan nodig voor dit dier om zijn lichaamstemperatuur te verdedigen als het letterlijk onder zijn thermisch neutrale zone ter wereld komt?

Met andere woorden, hoe gaat deze pasgeborene genoeg warmte produceren om zijn lichaamsfuncties in stand te houden? Het antwoord ligt in twee belangrijke fysiologische reacties.
De ene is door middel van rillingthermogenese en de andere is door middel van niet-trillingthermogenese waarbij het metabolisme van bruin vetweefsel betrokken is (ook wel bruin vet genoemd). Studies die dit fenomeen bewijzen gaan helemaal terug tot de jaren 80, waar Vermorel et al. (1983) pasgeboren kalveren in een waterbad van 37 graden Celsius plaatsten en ontdekten dat het rillen al begon bij 32 graden Celsius. Het rillen werd erger naarmate het water afkoelde; de warmteproductie nam zelfs toe met wel 100%. Dus als het kalf net geboren is, is het waarschijnlijk dat het rillen visueel plaatsvindt.
Onderzoek bij pasgeboren lammeren heeft aangetoond dat ongeveer 60% van de thermogene respons te wijten is aan rillen en de overige 40% aan het metabolisme van bruin vet (Carstens 1994). Dit verse kalf dat net geboren is, zal daar zeker van rillen en dan zal het ook het krachtigste warmteproducerende orgaan in zijn lichaam aanboren: bruin vet! Interessant is dat het bruine vet dat dit kalf waarschijnlijk heeft slechts 1-2% van zijn lichaamsgewicht zal uitmaken bij de geboorte en toch 40% zal bijdragen aan zijn thermogene vermogen. (Leuk weetje: Geloof het of niet, bruin vet, ook al is het 1-2% van het lichaamsgewicht, is een echt orgaan).

Wat kunnen we doen om de warmteproductie op gang te brengen?

Dus nu dit kalf twee mechanismen heeft om zijn lichaamstemperatuur te verdedigen door te rillen of door het metabolisme van bruin vet, zou het in orde moeten zijn, toch? We kunnen gewoon weglopen en naar bed gaan? Nou, je zou er misschien voor kunnen zorgen dat het kalf op zijn minst opstaat. Uit een onderzoek van Vermorel et al. bleek dat de warmteproductie in pasgeboren kalveren met 100% toenam als de kalveren 10 minuten stonden en met nog eens 40% als ze 30 minuten of langer stonden. Zo'n eenvoudige activiteit als staan verhoogt de spierbeweging en zet inderdaad aan tot warmteproductie.

Is er iets dat we het kalf kunnen geven om op te warmen?

Er is nog iets waar we rekening mee moeten houden en dat misschien wel het belangrijkst is. Colostrum! Terwijl er antilichamen en honderden bioactieve factoren in colostrum zitten die zorgen voor immuniteit en weefselgroei, is colostraal vet een belangrijke speler bij koudestress. Colostraal vet heeft een uniek vetzuurprofiel en dient als substraat voor de bruine vetcellen. In zekere zin, het levert de spreekwoordelijke brandstof voor de krachtige warmteproducerende bruine vetten. De bruine vetcellen nemen de vetzuren op uit colostrum en dan vuurt het de verbranding aan zodat de cel letterlijk warmte produceert. Interessant is dat er andere bioactieve factoren in colostrum zitten die meer bruine vetcellen aantrekken om uit te groeien tot functionele warmteproducerende machines. Deze omvatten groeifactoren in colostrum waarvan in onderzoek is aangetoond dat ze meer bruine vetcellen doen groeien, namelijk fibroblastgroeifactor (FGF), insuline-achtige groeifactor (IGF), epidermale groeifactor (EGF) en van bloedplaatjes afgeleide groeifactor (PDGF).

Het maakt dus niet uit of een kalf vlees- of melkkalf is en de temperatuur lager is dan de onderste kritische temperatuur (d.w.z. 13,4 graden C/56 graden F), Het is van vitaal belang dat dit kalf biest krijgt. Dit doet drie dingen:

1. Het zal een overvloed aan energie leveren om het kalf te laten opstaan (en vergeet niet dat de warmteproductie toeneemt naarmate de activiteit toeneemt)

2. Het zal het unieke colostrale vet leveren om de bruine vetcellen op te starten om warmte te produceren.

3. De overvloed aan groeifactoren in het colostrum zal meer bruine vetcellen werven (in zekere zin meer warmtemachines maken).

Kan een biestvervanger worden gebruikt als hulpmiddel bij een vlees- of melkkalf om een rol te spelen in de thermogenese?

Zijn biestvervangers hetzelfde als de maternale biest die wordt geproduceerd door de rundvlees- of melkkoe? Hier kan het gevaarlijk worden. Helaas zijn niet alle biestvervangers gelijk. Veel biestvervangers zijn gemaakt van bloedserum, wei, wei-eiwitconcentraat en hebben niet alleen colostraal vet als belangrijkste energiebron. Vetbronnen zijn onder andere dierlijk vet, plantaardige olie, kokosolie, zuivel en palmvet. Deze vetten hebben niet hetzelfde of unieke vetzuurprofiel als colostraal vet. Vet is dus ook niet gelijk geschapen en dit blijkt gevolgen te hebben voor de stimulatie van bruin vet. Onderzoekers hebben bijvoorbeeld aangetoond dat meervoudig onverzadigde vetten (d.w.z... omega 3- en 6-vetzuren... visolie) versus verzadigde vetten (talg, dierlijk vet, boter, enz.) zowel wervende als stimulerende effecten hebben op bruin vet (in termen van het bijdragen van belangrijke celbestanddelen (UCP1-eiwitgehalte) die de warmteproductie in bruine vetcellen aanwakkeren). Uit onderzoek van Wilms et al. (2022) blijkt zelfs dat colostraal vet meer meervoudig onverzadigde vetzuren bevat dan volle melk. Het meervoudig onverzadigde vet genaamd omega-3 vetzuur was 45% hoger in colostrum vergeleken met volle melk (leuk weetje: Eicosapentaeenzuur (EPA), een type omega-3 vetzuur, was 73% hoger in colostrum vergeleken met volle melk en het produceert signaalmoleculen om ontstekingen in het lichaam te verminderen). Het is waarschijnlijk dat hier een fysiologische reden voor is, en het roept twijfel op bij veel van de vetbronnen die worden gebruikt in synthetisch afgeleide biestvervangers op de markt.

Wat moeten we zoeken in een biestvervanger?

Als een biestvervanger wordt gebruikt, controleer dan of deze is gemaakt van hele runderbiest en biestvet... niet van een andere vetbron!

Om het belang van colostraal vet in biestvervangers verder aan te tonen, is er onderzoek gedaan naar biestvervangers met een laag vetgehalte. Het is belangrijk dat een biestvervanger niet alleen colostraal vet bevat (afkomstig van zuivere runderbiest), maar ook voldoende vet.

Het onderzoek vergeleek biestvervangers met 22% vet vs. ontvette biest met 5.7 % vet. Beide vervangers hadden dezelfde hoeveelheid IgG/antilichamen met als enige verschil het vetgehalte. Het onderzoek was zo opgezet dat rillen niet werd gestimuleerd en dat alleen het metabolisme van bruin vet werd gestimuleerd (minimumtemperatuur 13,4 graden Celsius en gemiddelde temperatuur 21,4 graden Celsius).

De resultaten waren verbluffend! Kalveren die de ontvette biestvervanger kregen, hadden een toename van 50% in ademhalingsaandoeningen in de eerste 90 levensdagen en een toename van 6% in sterfte. Ze hadden ook een lagere rectale temperatuur en brachten minder tijd staand en meer tijd liggend door. Interessant genoeg hadden de kalveren die ontvet biest te eten kregen een lagere gewichtstoename in de eerste 4 levensmaanden. De kalveren die de volvette biest kregen, waren 6,6 kg/14,6 lbs zwaarder op de leeftijd van 90 dagen en 10 kg/22 lbs zwaarder op de leeftijd van 127 dagen. Dit komt overeen met een verschil in gemiddelde dagelijkse gewichtstoename van 0,07 kg/d in de eerste 90 dagen en 0,1 kg/d op de leeftijd van 127 dagen. De impact op gewichtstoename was enorm en economisch gezien betekent dit dat men geld kan uitgeven aan biestvervangers met volvet en heel colostraal vet.

In een conservatieve benadering, laten we zeggen dat het $1,50 per dier per dag kost om te voeden tot 127 dagen oud en het streefgewicht 129 kg is.

Als een kalf wordt geboren met 40 kg/88 lbs en .71 kg/d (1.56 lbs/d) aankomt, duurt het (129kg/284lbs-40 kg/88lbs = 89 kg/196 lbs totale gewichtstoename) (89 kg/196 lbs totale gewichtstoename/.71 kg/d (1.56lbs/d) = 125 dagen om 129 kg/284 lbs te bereiken. Laten we nu zeggen dat het kalf in die periode van 127 dagen .81 kg/d (1,79 lbs/d) aankomt.

De rekensom zou als volgt zijn: (129 kg/284 lbs-40 kg/88 lbs = 89 kg/196 lbs totale gewichtstoename/.81 kg/d (1.79lbs/d) = 109 dagen om 129 kg/284 lbs te bereiken. Het verschil is dan 125d-109d = 16 dagen. Met andere woorden, als een kalf 0,07 kg/d (1,154 lbs/d) meer aankomt, zal het 16 dagen eerder het doel van 129 kg bereiken. Als het $1,50 per dag kost om het kalf te voeren, zou dat neerkomen op $24,00 meer aan besparingen in termen van minder voerdagen. Kunt u het zich veroorloven om $24,00 meer uit te geven aan een volvet biestvervanger met puur biestvet?

Het moet nu wel duidelijk zijn hoe belangrijk bruin vet is voor de pasgeborene en welke rol biest speelt in de thermoregulatie. Het betekent niet dat een biestvervanger niet kan worden gebruikt, maar het is belangrijk om er zeker van te zijn dat het gemaakt is van hele runderbiest en niet ontvet is of gemaakt is met andere vetbronnen.

 

 

Mike Nagorske, DVM.

Directeur Onderzoek, SCCL
[email protected]

Kalveren zijn een unieke diersoort omdat ze afhankelijk zijn van biestinname om immuunbescherming te bieden tijdens de eerste levensmaanden. Zijn refractometers een nauwkeurige manier om snel en gemakkelijk de immuunoverdracht bij individuele kalveren te meten?

Voldoende biestopname is de belangrijkste bepalende factor voor de gezondheid, overleving, prestaties en winstgevendheid van het kalf. Passieve overdracht wordt vaak gebruikt om het fenomeen te beschrijven waarbij een kalf zijn immuniteit via biest van het moederdier verwerft.

Mijn kalveren hebben biest gekregen. Hoe kan ik nu controleren of mijn kalveren voldoende immuniteit hebben?

Veel producenten vragen zich vaak af of er visuele manieren zijn om te bepalen of een kalf niet slaagt voor passieve overdracht; meestal is het echter nodig om een bloedmonster te nemen, het monster te centrifugeren om serum te verzamelen en direct of indirect het IgG-niveau te meten.

De indirecte manier om IgG in het serum te meten is met een optische of digitale refractometer die het totale serumeiwit (STP) meet. Deze methode wordt beschouwd als een kuitkanttest, omdat het bloed op een bepaalde dag kan worden afgenomen, gecentrifugeerd en het serum op de refractometer kan worden geplaatst, zodat het resultaat op dat moment bekend is.

Omdat serum totaal eiwit gemakkelijk geanalyseerd kan worden en beschikbaar is op de boerderij, hebben veel producenten vertrouwd op deze test om het niveau van passieve overdracht bij kalveren te bepalen. Hoewel dit al vele jaren wordt gedaan en het wordt beschouwd als een nuttig hulpmiddel, zijn de resultaten vaak verkeerd geïnterpreteerd vanwege de beperkingen van de test.

Het is belangrijk om te begrijpen hoe een refractometer werkt en wat de samenstelling van het geteste serum is voordat je veel nadruk legt op gegevens van STP. Geloof het of niet, maar refractometers werden oorspronkelijk ontworpen voor gebruik in de wijn-, bier- en ahornsiroopindustrie om de hoeveelheid sacharose of suiker in water te meten. De refractometer zelf, of het nu een optische of digitale refractometer is, vertrouwt op een lichtbron en een prisma.
Brix-refractometers zijn gevalideerd voor gebruik op de boerderij om indirect het IgG-gehalte in zowel biest als serum te meten.

Bij kalveren die specifiek met maternale biest worden gevoed, is gebleken dat het totale serumeiwit een hoge correlatie heeft met de IgG-niveaus in het kalf en ook wordt gebruikt om mislukte passieve overdracht (FTP) vast te stellen.
De serumtest op totaal eiwit is echter niet bedoeld om de passieve overdrachtsstatus van individuele kalveren te bepalen.

De serumtest op totaal eiwit is niet bedoeld om vragen te beantwoorden over de status van passieve overdracht bij individuele kalveren. De juiste manier om deze test te gebruiken is op populatieniveau en om één vraag te beantwoorden: Werkt mijn biestmanagementprogramma of werkt het niet? Godden et al., 2008 beschrijft dit het best en geeft aan dat de resultaten moeten worden geïnterpreteerd op groepsbasis of op kuddebasis en een nauwkeurige weergave zullen zijn van het relatieve aandeel kalveren met FPT.

Hoe voer ik de test nauwkeurig uit en wat betekenen de resultaten?

Om het goed uit te voeren, moeten de serummonsters worden verzameld van ten minste 12 klinisch normale kalveren.
(zonder koorts of ademhalingsziekte) tussen 24 uur en 7 dagen leeftijd. Godden et al;, 2008 noemt ook twee afkapmethoden voor het bepalen van het aandeel kalveren met FTP, waarbij het ene doel is dat 80% of meer van de geteste kalveren 5,5 g/dL of meer moet zijn, of het andere doel dat 90% of meer van de geteste kalveren boven een afkapwaarde van 5,0 g/dL moet zijn.

Wanneer een onevenredig aantal kalveren FPT heeft, is het aan te raden om een onderzoek uit te voeren om problemen met het biestmanagementprogramma vast te stellen.

Verder zou dit kunnen betekenen dat de gouden standaardmethode voor het bepalen van de werkelijke IgG-concentratie in het serum wordt gebruikt, waarbij radiale immunodiffusietests (RID) worden uitgevoerd.

"...de juiste manier om deze test te gebruiken is op populatieniveau en om één vraag te beantwoorden: Werkt mijn biestmanagementprogramma of werkt het niet?"

Kan ik een refractometer gebruiken om mijn kalveren te testen na het voeren van biestvervangers?

Als een biestvervanger wordt gevoerd, moeten serumtests op totaal eiwit niet worden gebruikt om de status van passieve overdracht te bepalen, zelfs niet op populatieniveau. In een recent onderzoek uitgevoerd door Lopez et al. (2021) werd gekeken naar de nauwkeurigheid van het gebruik van serum-totaaleiwitten voor kalveren die van moeders biest kregen en kalveren die een biestvervanger op basis van biest kregen. Serum-IgG was onnauwkeurig of slecht gecorreleerd met serum-IgG bij kalveren die werden gevoed met een biestvervanger op basis van biest.

Omdat de resultaten zeer variabel en onnauwkeurig zijn, wordt het daarom niet aanbevolen om serum totaal eiwitten te gebruiken bij het monitoren of bepalen van de passieve niveaustatus bij kalveren die biestvervangers krijgen. In plaats daarvan wordt aanbevolen om radiale immunodiffusietests uit te voeren.

Welke andere factoren kunnen het totale serumeiwitgehalte beïnvloeden en de resultaten van testen met een refractometer veranderen?

Het is ook belangrijk om rekening te houden met de samenstelling van serum en enkele beperkingen van wat er in het serum wordt getest. Als we de status van passieve overdracht proberen te begrijpen op basis van het totale serumeiwit, moeten we de volgende aannames onthouden:

1. Colostrum bevat ongeveer 50% eiwitten (waarvan tot de helft IgG1).
2. Alle colostrum-eiwitten worden niet-selectief opgenomen in de bloedbaan (niet alleen IgG).
3. Kalveren die grote hoeveelheden biest zuigen, kunnen geïdentificeerd worden door het serum totaal eiwitgehalte te meten en kalveren met een hoog totaal eiwitgehalte hebben een hoog IgG1 gehalte. Hoewel dit enigszins correct is, is het ook belangrijk om te onthouden dat het totale serumeiwitgehalte wordt gemeten na de biestinname.

Het serum totaal eiwit wordt daarom ook beïnvloed door het volgende:

1. Niveaus van serumeiwitten
2. Hoeveelheid opgenomen eiwit (zoals beschreven onder 1). Hoe meer colostrum er wordt opgenomen, hoe meer eiwit er wordt opgenomen
3. Hoe hoger het IgG-niveau in colostrum, hoe hoger de serumeiwitten.
4. Timing van bloedafname.

Wat betreft de niveaus van serumeiwitten vóór de biestinname, hebben sommige biestgevoede kalveren een lager totaal eiwitgehalte dan biestarme kalveren (Tennant et al AJVR 1969 30: 345), waarschijnlijk door verschillen in albumineconcentraties die kunnen variëren van 1,9-3,4 g/100 ml bij eendagskalveren (Schultz et al 1971, 35:93). Dit is voor een groot deel de reden waarom het serum totaal eiwit van kalveren hoog kan zijn, zelfs vóór de biestinname.

De onderstaande figuur geeft een overzicht van de vele andere eiwitten in serum. Net als bij het meten van het totale vaste stofgehalte van biest, gaat het meten van de totale eiwitten in kalfsserum ervan uit dat als het serumeiwit hoog is, het serum IgG hoog is en omgekeerd. Maar omdat IgG slechts één component is (en niet de hoofdcomponent), hebben veranderingen in de andere fracties ook invloed op het totale serumeiwitgehalte. Met andere woorden, als bijvoorbeeld een kalf geboren wordt met een aanvankelijk hoger albuminegehalte, kan het totale serumeiwitgehalte hoger zijn en is IgG mogelijk niet indicatief voor het hogere eiwitgehalte.

Samengevat is het belangrijk om de immuunstatus van onze kalveren te meten, maar de meest praktische en nauwkeurige manier om dit te doen is op kuddeniveau. In plaats van gefixeerd te raken op het resultaat van één individueel kalf, moeten we ons afvragen: heb ik gezonde kalveren? Door de immuunoverdracht op kuddeniveau te bekijken, kunnen we inzicht krijgen in het biestprogramma en de gezondheidsstatus van onze kalveren.

Testen op totaal eiwit in serum

DO'S	DON'TS
✓ Evalueer de status van een kudde van ten minste 12 kalveren ✓ Begrijpen van categorieniveaus ✓ Neem monsters tussen 12 en 36 uur ✓ Gebruik het voor een algemene evaluatie van je biestprogramma voor moeders	× Individuele kalveren evalueren × Neem monsters na 48 uur of bij zieke kalveren × STP gebruiken om kalverpremies te betalen × Gebruik het om het succes van colostrumvervangers te testen

 

Mike Nagorske, DVM.

Directeur Onderzoek, SCCL
[email protected]

Pasgeboren lammeren en geiten hebben bij de geboorte biest nodig als enige voedingsbron. Als het moederdier niet genoeg biest van hoge kwaliteit kan leveren, hebben producenten nu een zeer effectief en gemakkelijk alternatief.

 

Wat is colostrum?

Colostrum is de eerste afscheiding die wordt geproduceerd door de borstklier van de hinde/ooi en is de belangrijkste voedingsbron voor de pasgeborene. Deze melk is een belangrijke component voor het overleven en de gezondheid van de nakomelingen, niet alleen vanwege de hoge voedingswaarden, maar ook omdat het een bron van antilichamen is die de ontwikkeling bevordert en beschermt tegen infecties. Omdat het een energierijke bron is, helpt het de pasgeborenen hun lichaamstemperatuur op peil te houden om te overleven. Door zijn verschillende bestanddelen zoals bioactieve factoren, cellen en hormonen draagt colostrum ook bij aan de groei en ontwikkeling van het lichaam en de organen van de geitenlammeren en aan hun toekomstige melkproductie. Het voeren van voldoende colostrum van hoge kwaliteit onmiddellijk na de geboorte beschermt de pasgeborene, zowel op korte als op lange termijn. Idealiter zou elke pasgeborene zo snel mogelijk (binnen 30 minuten) na de geboorte biest moeten krijgen, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat deze eerste inname niet meer dan twee uur na de geboorte plaatsvindt.

Door het type placenta van de herkauwer is de overdracht van passieve immunoglobuline van de moeder naar de foetus tijdens de zwangerschap verstoord. Daarom is colostrum de enige bron van aanvankelijk verworven immuniteit. Het overlevingspercentage van pasgeboren kinderen/lammeren hangt dus af van de toegang tot colostrum tijdens de eerste uren na de geboorte.

Wanneer en hoeveel colostrum?

Morbiditeit en mortaliteit van geitenlammeren vormen een wereldwijde uitdaging die hun welzijn en productiviteit op de boerderij beïnvloedt. Het verstrekken van voldoende hoeveelheden colostrum is de sleutel tot het verminderen van verliezen die kunnen optreden als gevolg van infectieziekten die schadelijk zijn voor pasgeborenen. Op de meeste intensieve melkveebedrijven worden lammeren en geiten direct na de geboorte van hun moeder gescheiden en naar een kunstmatige opfokunit overgebracht. Vroegtijdige toegang tot biest van goede kwaliteit, in voldoende hoeveelheid en zo snel mogelijk toegediend, is essentieel voor hun gezondheid, omdat het gebrek aan voldoende passieve immuniteit van het moederdier op de nakomelingen de belangrijkste oorzaak is van morbiditeit en mortaliteit bij kleine herkauwers.

Lammeren en geitenlammeren moeten zo snel mogelijk na de geboorte ten minste 50 ml/kg goede biest (>25% Brix) krijgen. Deze eerste voeding mag niet langer duren dan 2 uur na de geboorte. Binnen 24 uur moet een pasgeboren lam/kind het equivalent van 200 ml/kg lichaamsgewicht aan biest (AHDB) of minstens 30g IgG krijgen. Een pasgeborene van 3 kg zou dus idealiter minstens 600 ml biest moeten krijgen op zijn eerste levensdag. Deze hoeveelheid kan worden verdeeld over twee of drie maaltijden. Als deze hoeveelheid echter niet mogelijk is, is de aanbevolen inname voor een adequate passieve immuunoverdracht tussen 10-15% van het lichaamsgewicht van de pasgeborene. Dat betekent dat een lam van 3 kg gedurende de eerste levensdag ten minste 450 ml verdeeld over twee tot drie maaltijden moet krijgen.

Er kunnen zich problemen voordoen met biest door slechte kwaliteit, gebrek aan voldoende hoeveelheid of zelfs door een tekort aan personeel op de boerderij om snel biest te leveren. Al deze problemen kunnen de gezondheid van pasgeborenen schaden en hen blootstellen aan infecties en een lage ontwikkeling in hun eerste levensmaanden. Daarom zijn er protocollen ontwikkeld voor de toediening van gedroogde biest, die ervoor kunnen zorgen dat pasgeborenen voldoende biest van hoge kwaliteit krijgen.

Kan ik gedroogd colostrum van koeien gebruiken?

Het gebruik van commerciële runderdroogbiest bestaat al in verschillende opfokeenheden. Studies hebben aangetoond dat de opname van IgG-antilichamen die afkomstig zijn van zowel runderbiest als schapen-/geitenbiest zeer efficiënt is. Dit betekent dat runderbiest aan pasgeboren geiten en lammeren kan worden gegeven met uitstekende resultaten.

Het gebruik van een vervanger voor hele runderbiest vermindert de morbiditeit en mortaliteit vóór het spenen en vermindert het gebruik van antibiotica. Dit resulteert in een betere dagelijkse gewichtstoename en verhoogt het aantal lammeren/jongen dat op de markt wordt gebracht. Bovendien staat colostrum erom bekend dat het beschermt tegen diarree en de algehele gezondheid en gewichtstoename verbetert.

 

 

Juliana Mergh Leão, DVM, MSc., DSc.

Veterinair Technisch Specialist, SCCL
[email protected]

 

Haim Leibovich, PhD.

Consultant Kleine Herkauwers Productiesystemen
[email protected]

 

Joana Palhares Campolina, DVM, MsC, DsC.

Dierenarts/onderzoeksdierenarts
[email protected]

 

Er zijn tal van pasta producten op de markt die een snelle oplossing bieden voor een lange lijst van uitdagingen waar kalveren mee te maken hebben. Werken ze echt, en zo niet, wat zou ik mijn kalveren in plaats daarvan moeten geven?

INTRO

Als Director of Veterinary Technical Services voor Saskatoon Colostrum Company wordt mij vaak gevraagd naar mijn mening over de verschillende pastatubes die op de markt zijn en hoe ze zich verhouden tot biestvervanging en -suppletie. Om dit gesprek te kunnen voeren, is het belangrijk om te begrijpen wat de doelen van de producent zijn en hoe ze een pasta op hun bedrijf willen toepassen. Willen ze een pasta die een energiebron biedt of misschien een pasta die microbiële voeding bevat? Of willen ze een colostrum (immunoglobuline) supplement? Als we deze doelen afzonderlijk bekijken, zien we meestal dat deze tubes niet de gewenste resultaten leveren.

ENERGIE

De meeste tubes op de markt leveren een verwaarloosbare hoeveelheid eiwit (0-3,5 g CP) en vet (0-4 g CF). Vaak zijn de vetten in deze tubes alternatieve vetten zoals maïsolie, talg of andere vetten die een minder goede biologische beschikbaarheid hebben dan colostraal vet. Zelfs de tubes die colostraal vet bevatten, bevatten zo weinig vet dat het weinig voordeel oplevert. Als we daarentegen kijken naar hele biest, dan bevat deze 168-672g ruw eiwit en 70-280g ruw vet in de vorm van colostraal vet, afhankelijk van de dosis die aan het kalf wordt toegediend.

DIRECT GEVOEDE MICROBIËLE

De populatie commensale darmflora in het maagdarmkanaal van een kalf bestaat meestal uit duizenden verschillende soorten. De meeste direct gevoede microbiële (DFM) pasta's leveren 1-3 soorten van de belangrijkste darmbacteriën. Colostrum bevat meer dan 40 natuurlijke prebiotica die alle bacteriestammen ondersteunen.

COLOSTRUMSUPPLEMENT + IMMUNITEIT

Kalveren moeten 300g IgG krijgen in de eerste uren van hun leven om goed te gedijen. Als het aankomt op de concentratie van immunoglobulinen in deze buisjesproducten, schieten ze tekort om een significante hoeveelheid IgG te leveren. De meeste "Colostrum Supplement" buisjes leveren 3,5-13 gram IgG. Nogmaals, als we colostrum in vergelijking bekijken, levert het veel meer IgG-antilichaam in het bereik van 50-200g, afhankelijk van de geleverde dosis. Concluderend is hele runderbiest de beste bron van immunoglobulinen en voedingsstoffen die aan een kalf kan worden toegediend. Als producenten hun opties bekijken om de gezondheid van kalveren te verbeteren, moet colostrummanagement op de voorgrond staan.

 

 

Dr. Travis White, DVM.

Directeur veterinaire technische diensten, SCCL
[email protected]

Als het gaat om het voeren van biest, zijn er twee methoden die producenten kunnen gebruiken: slokdarmsonde of speenfles. Tijd, apparatuur en persoonlijke voorkeur beïnvloeden de beslissing om een van deze twee methoden te gebruiken. De Colostrum Counsel van deze maand bespreekt de effecten van het geven van biest via een slokdarmslangetje versus het geven van biest via de fles bij pasgeboren kalveren.

 

De Colostrum Counsel:
Biest via slokdarmslang vs. flesvoeding

Het voeren van biest van goede kwaliteit aan pasgeboren kalveren in de eerste uren van hun leven is cruciaal voor hun gezondheid en succes. Biest kan op twee manieren aan het kalf worden toegediend: via een slokdarmslang of met een speen. Slangvoeding wordt meestal beschouwd als een meer tijdsefficiënte methode, omdat het slechts enkele minuten duurt om een grote hoeveelheid biest te geven. Daarentegen kost het voeren van biest via een zuigfles meer tijd, maar het wordt als "natuurlijker" beschouwd omdat het nabootst hoe het kalf bij de moeder zuigt.

Hoewel sondevoeding een tijdsefficiënte methode is, is er bezorgdheid dat het voeren van biest via een sonde ertoe kan leiden dat biest in de pens terechtkomt, waardoor de levering van biest aan de darm wordt vertraagd. Met name twee eerdere studies suggereerden dat biest in de pens terecht zou kunnen komen bij gebruik van een sondevoeding, aangezien kalveren die met een sondevoeding worden gevoed lagere IgG-concentraties in het bloed hebben dan kalveren die met een speenfles worden gevoederd (Kaske et al., 2005; Godden at al., 2009). In deze studies werd echter niet de "lebmaagledigingssnelheid" gemeten, wat de snelheid is waarmee de maaltijd vanuit de lebmaag in het darmkanaal wordt geleegd. Bovendien, hoewel er een overvloed aan factoren is die beïnvloed kunnen worden door de biestvoedingsmethode, hebben eerdere studies zich alleen gericht op hoe de voedingsmethode IgG kan beïnvloeden.

Met deze grote leemten in kennis om op te vullen, gingen onderzoekers van de Universiteit van Alberta na of het voeren van biest via een slokdarmslang invloed zou hebben op de leversnelheid van de lebmaag, evenals op de IgG-, glucose-, insuline- en darmhormoonconcentraties (glucagon-like peptide-1 (GLP-1) en GLP-2) in het bloed, vergeleken met kalveren die biest kregen via een speenfles.

Methoden

Om het onderzoek uit te voeren (Desjardins-Morrissette et al., 2018), kregen twintig Holstein stierkalveren ofwel 3L biest via een speenfles (BOTTLE kalveren) of 3L biest via een slokdarmslang (TUBE kalveren). Ongeacht de voedingsmethode kregen beide groepen dezelfde biest (Headstart, SCCL, levert 200g totaal IgG) na 2 uur leven. Na de biestmaaltijd werden de kalveren om 12 uur gevoed met 3 liter gepasteuriseerde volle melk via de speen en daarna om de 12 uur. Om na de biestmaaltijd regelmatig bloedmonsters te nemen om de lebmaagledigingssnelheid te schatten, evenals IgG-, glucose-, insuline- en GLP-1- en GLP-2-concentraties in het bloed, werd na 1 uur leven een halskatheter ingebracht.

IgG en lebmaaglediging

Samenvattend werden er geen verschillen gevonden in IgG-concentraties of lebmaagledigingssnelheid tussen TUBE- en BOTTLE-kalveren (Tabel 1). In een eerdere studie (Godden et al., 2009) werd alleen een afname van de IgG-concentratie gevonden wanneer 1,5 liter biest via de tube werd toegediend, niet wanneer 3 liter biest via de tube werd toegediend. Aangezien de pens van een pas gespeend kalf naar schatting tot 400 ml vloeistof kan bevatten (Chapman et al., 1986), veronderstellen de auteurs dat de vloeistof die in de pens achterblijft geen invloed heeft op de IgG-concentraties of de lebmaaglediging wanneer 3 liter biest via de sonde wordt toegediend. Het komt erop neer dat wanneer een klein volume (bijv. 1,5 liter) biest met een tube wordt gevoerd, een groter deel van dat meel (~26%) in de pens achterblijft en wanneer een groot volume (bijv. 3 liter) wordt gevoerd, slechts een klein deel van het meel (~13%) in de pens achterblijft en waarschijnlijk geen invloed heeft op de IgG-concentraties.

Het is ook belangrijk om op te merken dat in deze studie biest van hoge kwaliteit werd gevoerd. In het bijzonder kreeg elk kalf 200g IgG in een voeding van 3 liter, wat veel meer is dan de minimaal aanbevolen hoeveelheid (100g). Het is niet bekend of het voeren van biest van verschillende kwaliteit de resultaten van deze studie heeft beïnvloed. Hoe dan ook, de auteurs suggereren dat als een adequaat volume biest van goede kwaliteit wordt toegediend en als het toedienen op de juiste manier gebeurt, zowel het toedienen van biest aan kalveren via de sonde als via de fles zou moeten resulteren in een adequate passieve overdracht van immuniteit.

Glucose- en insulineconcentraties

Het toedienen van biest aan kalveren verhoogde zowel het glucose- als insulinegebied onder de curve (AUC) in vergelijking met kalveren die biest uit de fles kregen (Tabel 1). Alle kalveren kregen dezelfde biest en dus dezelfde hoeveelheid lactose (~2,7%, Godden et al., 2009) en glucose. Als dit verschil dus niet te wijten is aan het voeren van verschillende hoeveelheden glucose, dan is het waarschijnlijk te wijten aan het feit dat kalveren die met een tube gevoerd werden hun biestmaaltijd in minder tijd (5,2 min) opaten dan kalveren die met de fles gevoerd werden (17,6 min) (Tabel 1). Bij runderen is aangetoond dat 30% van de glucose wordt gebruikt in de dunne darm, terwijl de resterende 70% wordt verteerd en in het bloed terechtkomt (Richards et al., 1999). Omdat TUBE-kalveren hun biest in minder tijd opaten, kwam de biest eerder in de dunne darm terecht. Dit kan ertoe geleid hebben dat er meer glucose in de bloedbaan terechtkwam en minder glucose door de dunne darm werd gebruikt. Als gevolg hiervan hadden de TUBE-kalveren hogere glucose- en insulineconcentraties.

Interessant is dat TUBE kalveren ook een grotere hoeveelheid melk per fles consumeerden (2,96 L) tijdens de eerste melkmaaltijd in vergelijking met BOTTLE kalveren (2,47 L) (Tabel 1). De auteurs speculeren dat de TUBE-kalveren misschien meer flesmelk hebben geconsumeerd tijdens de eerste melkmaaltijd, omdat de dunne darm minder glucose heeft verbruikt nadat ze biest hadden gekregen en de dunne darm een grotere behoefte aan voedingsstoffen had op het moment van de eerste melkmaaltijd.

Glucagon-like Peptide 1 en 2 Concentraties

Vóór deze studie zijn bloedconcentraties van GLP-1 en GLP-2 nooit gerapporteerd bij pasgeboren kalveren, laat staan als reactie op biestvoeding. Hoewel er geen behandelingseffect werd waargenomen voor GLP-1 en GLP-2, werd er wel een significant tijdseffect gezien na de biestmaaltijd (Figuur 1). Van GLP-2 is bekend dat het de ontwikkeling van de darmen stimuleert (Taylor-Edwards et al., 2011), terwijl van GLP-1 is aangetoond dat het de insulineconcentraties in het bloed van kalveren verhoogt, wat resulteert in de opname van glucose voor energiegebruik (Fukumori et al., 2012a). De afscheiding van deze hormonen uit de dunne darm wordt gestimuleerd door voedingsstoffen, zoals lipiden en koolhydraten (Burrin et al., 2001), en dus kan het voeren van biest de afscheiding van deze hormonen in de onvolgroeide darm van het pasgeboren kalf initiëren. Hoewel er geen behandelingseffect werd waargenomen, suggereert deze studie daarom dat biest gunstige effecten zou kunnen hebben op de darmontwikkeling van het kalf door de werking van deze darmpeptidehormonen.

Boodschappen mee naar huis nemen

Er werden geen verschillen waargenomen in lebmaaglediging, bloed IgG, GLP-1 en GLP-2 concentraties wanneer kalveren 3L colostrum kregen toegediend via een slokdarmsonde of een zuigfles. Toch resulteerde sondevoeding van kalveren in hogere bloedglucoseconcentraties en consumptie van een grotere hoeveelheid van de eerste melkmaaltijd in vergelijking met kalveren die flesvoeding kregen. Deze resultaten kunnen het gevolg zijn van het feit dat sondekalveren minder glucose beschikbaar hebben als energiesubstraat voor de dunne darm.

Amanda Fischer, MSc.

SCCL en onderzoeksassistent aan de Universiteit van Alberta
[email protected]

CO-AUTHOR
Mariah Desjardins-Morrissette, MSc.

 

Referenties
Desjardins-Morrissette, M., J.K. van Niekerk, D. Haines, T. Sugino, M. Oba, en M.A. Steele. 2018. The effect of tube vs. bottle feeding colostrum on IgG absorption, abomasal emptying and plasma hormone concentrations in newborn calves. J. Dairy Sci. 101(5):4168-4179.
Burrin, D.G., Petersen, Y., Stoll, B., Sanglld, P. 2001. Glucagon-like peptide 2: a nutrient-responsive gut growth factor. J. Nutr. 131: 709-712.
Chapman, H.W., Butler, D.G., Newell, M. 1986. The route of liquids administered to calves by oesophageal feeder. Can. J. Vet. Res. 50(1): 84-87.
Fukumori, R., Mita, T., Sugino, T., Obitsu, T., Taniguchi, K. 2012. Plasmaconcentraties en effecten van glucagon-like peptide-1 (7-36) amide bij kalveren voor en na het spenen. Domest. Anim. Endocrinol. 43: 299-306.
Kaske, M., Werner, A., Schberth, H.J., Rehage, J., Kehler, W. 2005. Colostrum management in calves: effects of drenching vs. bottle feeding. J. Anim. Physiol. Anim. Nutr. 89(3-6): 151-157.
Godden, S.M., Haines, D.M., Konkol, K., Peterson, J. 2009. Verbetering van de passieve overdracht van immunoglobulinen bij kalveren. II: Interactie tussen voermethode en toegediende hoeveelheid biest. J. Dairy Sci. 92 (4): 1758-1764.
Richards, C. J. 1999. Influence of small intestinal protein on carbohydrate assimilation and metabolism in beef cattle. Ph.D. Diss. Univ. Kentucky.
Taylor-Edwards, C.C., Burrin, D.G., Holst, J.J., Mcleod, K.R., Harmon, D.L. 2011. Glucagon-like peptide-2 (GLP-2) verhoogt de doorbloeding van de dunne darm en de groei van de slijmvliezen bij herkauwende kalveren. J. Dairy Sci. 94: 888-898.

 

De meeste producten van SCCL zijn aangemerkt als "veterinaire biologische producten". Deze belangrijke classificatie zorgt ervoor dat onze producten voldoen aan de hoogste wettelijke normen die wereldwijd gelden voor colostrumproducten.

Wat is een biologisch geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik?

Veterinaire biologische geneesmiddelen worden doorgaans gedefinieerd als "diergezondheidsproducten zoals vaccins, antilichamen en in-vitro diagnostische testkits die worden gebruikt voor de preventie, behandeling of diagnose van infectieziekten bij dieren". Diergeneeskundige biologische geneesmiddelen stimuleren specifiek een immunologische reactie op infectieziekten, in tegenstelling tot diergeneesmiddelen, die een ander werkingsmechanisme hebben. Gedroogde biest van runderen kan worden gecategoriseerd als veterinair biologisch, diervoeder of diervoederadditief, afhankelijk van het land waarin het product is geregistreerd of wordt verkocht; omdat de SCCL onze gedroogde biestproducten van runderen echter in Canada produceert, vallen we onder de regelgeving van de Canadian Food Inspection (CFIA), Canadian Centre for Veterinary Biologics (CCVB). Runderbiest wordt in Canada alleen verkocht als veterinair biologisch product en moet voldoen aan de voorschriften en normen voor veterinaire biologische producten, ongeacht of SCCL onze producten in Canada verkoopt of onze producten van kalveren, lammeren en geiten over de hele wereld exporteert. Als veterinair biologisch geneesmiddel is runderbiest gecategoriseerd als een antilichaamproduct (specifiek runderimmunoglobuline G of runder-IgG) met de claim "te helpen bij het voorkomen van falen van passieve overdracht (FPT)" bij pasgeboren kalveren, lammeren of geiten.

Hoe wordt de aanduiding verdiend?

De faciliteit die het biologische geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik vervaardigt EN elk product dat door de faciliteit wordt geproduceerd, heeft een vergunning nodig van de CFIA-CCVB. Faciliteits- of vestigingsvergunningen en productvergunningen moeten jaarlijks worden verlengd nadat de eerste goedkeuring is verleend. Om een vergunning te krijgen moet een uitgebreide aanvraag worden ingediend, beoordeeld en goedgekeurd door de CFIA-CCVB, die aantoont dat elk product voldoet aan de eisen van zuiverheid, werkzaamheid, veiligheid en werkzaamheid bij de doelsoort en volgens de aanwijzingen op het etiket, voordat het product mag worden verkocht of gedistribueerd in Canada of geëxporteerd over de hele wereld. De productiefaciliteit of inrichting moet een uitgebreide inspectie ter plaatse ondergaan, inclusief contractfaciliteiten die worden gebruikt voor het testen, verpakken, opslaan of contractproductie van het eindproduct. Deze inspectie voorafgaand aan de vergunningverlening wordt uitgevoerd door de CFIA-CCVB en er zijn ook voortdurend fysieke en administratieve inspecties nodig van de vergunninghoudende inrichting en hun contracten om zowel de vestigingsvergunning als de productvergunning te behouden. Momenteel wordt de SCCL minimaal elke 12 maanden geïnspecteerd door de CFIA-CCVB.

Aan welke criteria moeten veterinaire biologische producten voldoen om dit te verdienen?

Colostrum als een diergeneeskundig biologisch product moet voldoen aan eisen om ervoor te zorgen dat het zuiver is of vrij van gedefinieerde micro-organismen met specifieke specificaties of limieten en met tests die zijn goedgekeurd door de regelgevende instantie; dat het krachtig is en dat het actieve ingrediënt of Bovine IgG functioneel is en aanwezig is in de aangegeven hoeveelheid waarvan de werkzaamheid is bewezen; dat het veilig is voor gebruik bij de doelsoort en geen ongewenste reacties mag veroorzaken; en dat het effectief is en de bescherming of het voordeel biedt dat wordt verwacht en vermeld in de goedgekeurde claim wanneer het wordt gebruikt zoals voorgeschreven. Elk van de zuiverheid, werkzaamheid, veiligheid en werkzaamheid van een biologisch geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik moet worden bewezen aan de regelgevende instantie voorafgaand aan de vergunningverlening door het indienen van robuuste onderzoeksgegevens, testresultaten en waarnemingen die worden beoordeeld door de regelgevende instantie en worden afgezet tegen een gedefinieerde reeks normen of vereisten.

 

Manuel F. Chamorro, DVM, MS, PhD, DACVIM
Assistent-professor Veehouderij en Buitendienst, College of Veterinary Medicine, Kansas State University, en Technisch Veterinair Adviseur, SCCL

Het gebruik van antibiotica in de landbouw brengt extra kosten met zich mee voor de producent en baart de consument steeds meer zorgen. Het voeren van een biestvervanger kan de behoefte aan antibioticabehandelingen bij voorgespeende kalveren verminderen.

De toegenomen bezorgdheid van moderne samenlevingen over het ontstaan van bacteriën die resistent zijn tegen antibiotica heeft ertoe geleid dat regelgevende instellingen het aantal antibiotica dat bij voedselproducerende dieren mag worden gebruikt voor therapeutische en preventieve behandeling van infectieziekten tot een minimum hebben beperkt. Het soms onredelijke gebruik van antimicrobiële stoffen in de rundvee- en melkveehouderij kan mogelijk nadelige gevolgen hebben voor de menselijke gezondheid, aangezien het risico van overdracht van resistente micro-organismen op de menselijke populatie mogelijk toeneemt [Silbergeld et al. 2008]. Het profylactisch en metafylactisch toedienen van antibiotica om ziekte bij kalveren te voorkomen in een vroeg stadium na aankomst in de veevoeder- en melkveestallen is niet ongewoon. Terwijl overmatig gebruik van antibiotica in sommige situaties duidelijk is, is de ontdekking en ontwikkeling van nieuwe antimicrobiële stoffen om oude en nieuwe infecties in de humane en diergeneeskunde te behandelen de laatste jaren afgenomen. Geschat wordt dat het tekort aan antibiotica tussen 2006 en 2010 met ongeveer 283% is toegenomen [Stanton 2013; Borchardt en Rolston 2013].

Om de beperkte beschikbaarheid van antibiotica voor de behandeling van voedselproducerende dieren en tegelijkertijd de hoge ziekte- en sterftecijfers in sommige veehouderijen, zoals voederplaatsen en opfokbedrijven voor melkkalveren, te overwinnen, is de ontwikkeling van alternatieven voor antibiotica voorgesteld, zoals antibacteriële vaccins, immunomodulerende middelen en antimicrobiële peptiden (AMP's) [Seal et al. 2013]. Maternaal colostrum levert specifieke immuniteit aan het pasgeboren kalf via immunoglobulinen (IgG) die effectief beschermen tegen infectieuze micro-organismen tijdens de eerste levensweken. Naast IgG levert maternale biest hoge concentraties immunomodulerende factoren (cytokinen), antibacteriële peptiden (lactoferrine), groeifactoren (EGF, IGF-1) en vitaminen die de immuunrespons versterken en antimicrobiële functies uitoefenen in het jonge kalf [Hagiwara et al. 2000; Yamanaka et al. 2003]. Bij pasgeboren kalveren moet de biestopname onmiddellijk na de geboorte plaatsvinden, omdat het vermogen van de kalverdarm om IgG op te nemen na 6 uur geleidelijk afneemt. Kalveren met een adequate passieve overdracht van IgG tijdens de eerste 24 uur van het leven vertonen lagere ziekte- en sterftecijfers in vergelijking met kalveren met een mislukte passieve overdracht van IgG (FPT) [Berge et al. 2005]; de voordelen van maternale colostrumcomponenten, waaronder immunoglobulinen (IgG, IgA, IgM), immunomodulerende factoren, vitaminen, groeifactoren en antimicrobiële moleculen, kunnen echter worden verlengd tijdens de periode vóór het spenen door continue toediening van maternale colostrum in het kalverrantsoen. Studies hebben aangetoond dat, hoewel IgG na 24 uur niet wordt opgenomen door het kalf, de effecten van immunoglobulinen en andere immuunfactoren aanwezig in colostrum zorgen voor lokale immuniteit in het maagdarmkanaal en infecties veroorzaakt door darmvirussen en bacteriën kunnen voorkomen [Snodgrass et al. 1982]. Eén studie toonde aan dat wanneer 70 g van een gedroogd colostrum-colostrum vervangingsproduct met 10 g IgG gemengd in het melkvervangersrantsoen tweemaal daags van 1 tot 14 dagen leeftijd werd toegediend aan melkkalveren met gedeeltelijke of volledige FPT, het aantal dagen met diarree en het aantal antibioticabehandelingen significant daalde in vergelijking met een controlegroep kalveren met FPT die geen colostrumvervangersupplement kregen [Berge et al. 2009].

In een recentere proef op het SCCL hebben we 150 g gedroogde biestvervangers gemengd met melkvervangers tweemaal daags van dag 1 tot 14 toegediend aan Holstein kalveren in een kalverranch en de incidentie van ziekte (diarree en longontsteking) en het totale aantal antibioticabehandelingen vergeleken met een controlegroep kalveren die geen biestvervangersupplement in hun rantsoen kregen. Alle kalveren die gebruikt werden in deze proef hadden voldoende passieve overdracht van IgG bij het begin van de proef (IgG in serum > 10 g/L). De algemene incidentie van ziekte bij kalveren die biestvervangers kregen, werd verminderd met 40%; bovendien werd het aantal antibioticabehandelingen in de groep kalveren die biestvervangers kregen 4 keer verminderd (Chamorro en Haines 2015, niet-gepubliceerde gegevens). Het is mogelijk dat componenten die aanwezig zijn in de gedroogde biest-biestvervanger, zoals IgG, immuunfactoren, vitaminen en andere antimicrobiële peptiden zoals Lactoferrine, een rol hebben gespeeld bij het verhogen van de lokale en systemische immuniteit bij kalveren die aanvullende biest kregen. De resultaten van deze studies suggereren dat biestsuppletie van melkkalveren gedurende de eerste 2 levensweken, onafhankelijk van de status van passieve overdracht, de presentatie van ziekte vermindert en het profylactische en therapeutische gebruik van antibiotica vóór het spenen minimaliseert.

 

Manuel F. Chamorro, DVM, MS, PhD, DACVIM .

Directeur technische diensten en klinisch onderzoek, SCCL

 

Referenties

- Silbergeld EK, Graham J, Price LB. Industriële productie van voedseldieren, antimicrobiële resistentie en volksgezondheid. Annu Rev Public Health. 2008;29:151-169.

- Stanton TB. Een oproep voor onderzoek naar antibiotica-alternatieven. Trends Microbiol. 2013;21(3):111-113

- Borchardt RA, Rolston KV. Antibioticatekorten: effectieve alternatieven voor een groeiend probleem. JAAPA. 2013; 26(2):13-18.

- Seal BS, Lillehoj HS, Donovan DM, Gay CG. Alternatieven voor antibiotica: een symposium over de uitdagingen en oplossingen voor dierlijke productie. Zie commentaar in PubMed Commons hieronderAnim Health Res Rev. 2013; 14(1):78-87

- Hagiwara K, Kataoka S, Yamanaka H, Kirisawa R, Iwai H. Detectie van cytokinen in rundercolostrum. Vet Immunol Immunopathol. 2000; 76(3-4):183-190.

- Yamanaka H, Hagiwara K, Kirisawa R, Iwai H. Proinflammatoire cytokinen in rundercolostrum versterken de mitogene respons van perifere bloedmononucleaire cellen van pasgeboren kalveren via IL-2 en CD25 expressie. Microbiol Immunol. 2003; 47(6):461-468.

- Berge AC, Lindeque P, Moore DA, Sischo WM. A clinical trial evaluating prophylactic and therapeutic antibiotic use on health and performance of preweaned calves. J Dairy Sci. 2005; 88(6):2166-2177.

- Snodgrass DR, Stewart J, Taylor J, Krautil FL, Smith ML. Diarrhoea in dairy calves reduced by feeding colostrum from cows vaccinated with rotavirus. Res Vet Sci. 1982; 32(1):70-73.

- Berge AC, Besser TE, Moore DA, Sischo WM. Evaluation of the effects of oral colostrum supplementation during the first fourteen days on the health and performance of preweaned calves. J Dairy Sci. 2009; 92(1):286-295.

Als het gaat om kalvermanagement op de boerderij, is het belangrijkste doel van de producent om gezonde, productieve kalveren te krijgen die uiteindelijk hoogproductieve koeien worden. Om dit doel te bereiken, moeten op de boerderij bepaalde technieken worden gebruikt om ervoor te zorgen dat het kalf zijn volledige potentieel kan bereiken. In deze uitgave van The Colostrum Counsel leren producenten hoe ze de kwaliteit van biest kunnen beoordelen met een Brix-refractometer en hoe ze jonge kalveren kunnen bemonsteren.

 

De biestadviseur: Een praktische gids voor technieken op de boerderij voor gezonde kalveren

We weten dat het voeren van onvoldoende hoeveelheden IgG aan kalveren tijdens de eerste levensdag resulteert in het falen van de passieve overdracht, wat de gezondheid van het kalf in gevaar brengt. Maar slechts een klein percentage van de producenten beoordeelt daadwerkelijk de kwaliteit van biest en de meesten doen dit alleen door visuele inspectie. Het is essentieel om biest te voeren met ten minste 50 g IgG per liter, maar er is gerapporteerd dat 16-29% van de monsters in werkelijkheid minder dan deze hoeveelheid bevat (Bartier et al., 2015; Quigley et al., 2013; Morrill et al., 2012). Dus, hoe kunnen we IgG-concentraties op een tijd- en kostenefficiënte manier op de boerderij meten om passieve immuniteit te garanderen?

Een Brix-refractometer gebruiken

Een Brix refractometer is een efficiënte en gebruiksvriendelijke manier om de kwaliteit van biest te bepalen. Een refractometer meet de brekingsindex van sucrose (suiker) in een oplossing en wordt daarom van oudsher gebruikt in de wijn-, vruchtensap- en suikerindustrie. Met betrekking tot biest meet een Brix refractometer indirect de IgG-concentraties door de hoeveelheid totale vaste stof te bepalen. Een recent onderzoek suggereerde dat een Brix-waarde van 23 procent moet worden gebruikt als afkappunt voor biest van voldoende kwaliteit (Bartier et al., 2015). Optische Brix refractometers zijn vrij goedkoop ($100-$200 CAD) en zijn net zo nauwkeurig als een digitale Brix refractometer, die minder kostenefficiënt is ($400+).

Een optische Brix-refractometer gebruiken:

1. Open het monsterdeksel en plaats een paar druppels colostrum op het monstergebied. Sluit het deksel wanneer u klaar bent.

2. Terwijl je in de scope van de refractometer kijkt, houd je deze in een hoek van 90 graden ten opzichte van een lichtbron.

3. De Brix-waarde kan worden afgelezen tussen de lichte en donkere gebieden.

4. Als je klaar bent, veeg je het hele monster af en maak je het gebied schoon voordat je een ander monster test.

Afbeelding 1.
Naald, naaldoverdracht en serum vacutainer buisje.

 

Afbeelding 2.
Positie van de halsader op een ongeschoren kuit.

 

Afbeelding 3.
Positie van de halsader op een geschoren kuit.

 

Bloedafname Kalveren

Nu je weet hoe je het IgG in je biest moet testen, kun je ook leren hoe je kunt controleren of er inderdaad een succesvolle passieve overdracht heeft plaatsgevonden bij het kalf. Hoewel bloed kan worden afgenomen tijdens de eerste levensweek om de IgG-status te beoordelen, kan het ook worden afgenomen om de aanwezigheid van ziekten op je bedrijf op elk moment te controleren en daarom is het een nuttige vaardigheid om te bezitten. Bloed afnemen bij het kalf is een makkelijke techniek om te leren en hoeft niet stresserend te zijn voor jezelf of het kalf.

Hoewel bloed bij koeien meestal wordt afgenomen via de staartader, is deze ader bij kalveren te klein en wordt in plaats daarvan de halsader gebruikt. De halsader is niet erg groot en daarom moet een 18- of 20-gauge, 1-inch overloopnaald worden gebruikt. De meest gebruikelijke manier om een monster te verzamelen is met behulp van een serum vacuüm buis, dus is er ook een speciale houder nodig (Afbeelding 1). De naalden, houders en buisjes zijn verkrijgbaar bij plaatselijke dierenspeciaalzaken en kunnen ook online besteld worden.

Zodra je alle benodigdheden hebt, kan het kalf worden bebloed volgens de onderstaande stappen:

1. Zet de achterkant van het kalf in een hoek. Dit voorkomt dat het kalf te veel beweegt terwijl je het monster verzamelt. Leun over het kalf, plaats een hand aan de basis van de nek van het kalf en gebruik je andere arm om de nek van het kalf over je bovenbeen te strekken (Afbeelding 4).
2. Om de halsader te vinden, plaats je je linkerhand stevig onderaan de hals van de kuit om de ader te vergroten (Afbeelding 2). Je moet voelen dat de ader "opduikt" in de groef van de halsslagader. Als dit de eerste keer is dat je een halsadermonster neemt, kun je ook de halsadergroef in de nek van het kalf scheren totdat je zeker bent van de locatie van de halsader (Afbeelding 3).
3. Zodra je de ader hebt gevonden, kun je de ader aanprikken met de naald. Prik niet direct loodrecht op de ader - de naald moet bijna parallel aan de ader worden ingebracht (Afbeelding 6). Zodra de naald is ingebracht, kun je de vacuümslang aan de houder bevestigen. Het bloed moet gemakkelijk in het buisje stromen. Als het bloed niet gemakkelijk stroomt, kun je de naald voorzichtig bijstellen door hem heen en weer te bewegen totdat het bloed begint te stromen. Als de naald helemaal uit de ader komt met de vacuümslang eraan, is het vacuüm verpest en moet je bij de tweede poging een nieuwe slang gebruiken. Een kalf mag maximaal drie keer in elke halsader worden geprikt. Als je moeite hebt om het kalf stil te houden, vraag dan om hulp om het kalf in bedwang te houden. Uitgedroogde of zieke kalveren kunnen kleinere aderen hebben waardoor de naald minder vaak in de ader gestoken hoeft te worden om bloeddoorstroming te krijgen.
4. Laat het bloed in het buisje stromen totdat een adequaat monster is verzameld. Als je klaar bent, haal dan voorzichtig de naald uit de ader en oefen druk uit op de insteekplaats gedurende ~5-10 seconden. Dit voorkomt dat er zich een hematoom (een plas bloed) over de halsslagader vormt.
5. Als je klaar bent, gooi je de naald weg en bewaar je de bloedbuis. Zorg ervoor dat je voor elk kalf een nieuwe naald gebruikt.

Nadat je je bloedmonster hebt verzameld, kun je je monster opsturen voor analyse van het IgG-gehalte of je kunt het zelf doen. Het enige wat je nodig hebt om de IgG-concentratie van bloed te schatten is een Brix refractometer, die je misschien al hebt voor het schatten van IgG-gehalte in biest, en een centrifuge ($100-$400 CAD) om het bloed te centrifugeren. Na afname bij het kalf kan de vacuüm serumbuis 1-3 uur bij kamertemperatuur bewaard worden om het bloed te laten stollen. Na het stollen centrifugeer je het bloedmonster op een lage snelheid (bv. 3000 x g) gedurende 20 minuten. Om het IgG-gehalte te schatten, pipetteer je gewoon een paar druppels van het serumsupernatant (de heldere laag) op de afdekking van het monster en lees je de Brix-waarde af. Een Brix-percentage is sterk correlerend met het bloed. Een Brix-percentage is sterk gecorreleerd (93%) met serum IgG-concentraties en het afkappunt dat moet worden gebruikt voor succesvolle passieve overdracht is 8,4 procent (Deelen et al., 2014).

Boodschap mee naar huis nemen

Het leren van bloedmonsters van kalveren en het schatten van het IgG-gehalte in bloed en biest met behulp van een Brix-refractometer zijn eenvoudige vaardigheden om te leren en het gebruik van deze technieken is een waardevolle investering van zowel je tijd als je geld. Het gebruik van deze vaardigheden op de boerderij zorgt ervoor dat je de beste biest voert en geeft je gemoedsrust in de wetenschap dat er een succesvolle passieve overdracht plaatsvindt bij je kalveren om het risico op ziekten op je bedrijf te verminderen.

 

 

Amanda Fischer, MSc.

SCCL en onderzoeksassistent aan de Universiteit van Alberta
[email protected]

 

Referenties
Bartier, A.L., M.C. Windeyer, en L. Doepel. 2015. Evaluation of on-farm tools for colostrum quality measurement. J. Dairy Sci. 98:1878-1884.
Deelen, S.M., T.L. Ollivett, D.M. Haines, en K.E. Leslie. 2014. Evaluation of a Brix refractometer to estimate serum immunoglobulin G concentration in neonatal dairy calves. J. Dairy Sci. 97(6):3838-3844.
Morrill, K.M., E. Conrad. A. Lago, J. Campbell, J. Quigley, en H. Tyler. 2012. Nationwide evaluation of quality and composition of colostrum on dairy farms in the United States. J. Dairy Sci. 95:3997-4005.
Quigley, J.A., A. Lago, C. Chapman, P. Erickson, en J. Polo. 2013. Evaluatie van de Brix-refractometer voor het schatten van de concentratie immunoglobuline G in runderbiest. J. Dairy Sci. 96:1148-1155.

Wist je dat andere factoren dan IgG kunnen bijdragen aan een gezonde darm bij je kalveren? Oligosacchariden in biest en overgangsmelk kunnen bijdragen aan een gezonde darm van kalveren. In deze uitgave van The Colostrum Counsel leggen we uit hoe deze factoren de algehele gezondheid van uw kalveren optimaliseren.

 

Het colostrum advies: Oligosachariden uitgelegd

Kalveren zijn afhankelijk van de tijdige toediening van biest van goede kwaliteit om hen te voorzien van passieve immuniteit, aangezien er geen overdracht is van immunoglobulinen van het moederdier naar het kalf in de baarmoeder. Vanwege het belang van passieve immuniteit is het meeste onderzoek naar biest en overgangsmelk van runderen gericht op de hoeveelheid en kwaliteit van IgG. Biest is echter ook rijk aan aanvullende voedingsstoffen en bioactieve factoren die nodig zijn voor een goede ontwikkeling en rijping van de darmen. Deze factoren beginnen nu pas aan populariteit te winnen in het onderzoek naar colostrum. Onder deze bioactieve factoren zijn oligosacchariden (OS). Deze moleculen zijn in wezen "eenvoudige suikers" en er wordt verondersteld dat ze een sleutelrol spelen in de ontwikkeling van de darm van pasgeborenen. In het bijzonder helpen OS bij het vestigen van gezonde darmbacteriën, remmen ze pathogene bacteriën af en kunnen ze ook de opname van IgG uit colostrum in het bloed verbeteren.

Structuren en concentraties in colostrum

Zoals eerder vermeld, zijn OS eenvoudige-suikerverbindingen met lactose als kernstructuur van alle OS. Om structureel verschillende moleculen te maken, worden fucose (neutrale lading) of siaalzuur (zure lading) residuen toegevoegd aan de lactose kern in de borstklier. Er zijn ongeveer 40 verschillende OS-verbindingen geïdentificeerd in het colostrum en de melk van runderen, waarbij de meerderheid (>70%) van de OS van runderen een siaalzuurresidu heeft (Tao et al., 2008; Figuur 1). Boviene OS verschillen van OS die door mensen worden geproduceerd, aangezien de koolstofketens van menselijke OS langer zijn en slechts een klein aantal (5-15%) een siaalzuurgroep bevat (Ninonuevo et al., 2006).

Het meest voorkomende OS in runderbiest is 3'sialyllactose (3'SL), dat 4 keer zo hoog is in biest vergeleken met rijpe melk, gevolgd door 6'sialyllactosamine (6'SLN) met de op één na hoogste concentratie (Martin-Sosa et al., 2003; Figuur 1). In tegenstelling tot IgG dalen de concentraties van OS niet zo snel na het melken van de biest. In feite is aangetoond dat 3'SL, 6'SLN en 6'sialyllactose (6'SL) hogere concentraties hebben op 2 dagen na afkalven in vergelijking met 7 dagen na afkalven (Nakamura et al., 2003; Figuur 2).

De meeste boerderijen voeren vaak 1-2 maaltijden biest na de geboorte, onmiddellijk gevolgd door een abrupte overgang naar melkvervangers of volle melk. De verhoogde concentraties van OS, samen met een overvloed aan extra bioactieve moleculen in overgangsmelk (melkingen 2-6), tonen aan dat het voeren van overgangsmelk waarschijnlijk waardevol is voor de darmgezondheid van jonge kalveren op de boerderij.

Functies van Oligosacchariden

De meeste OS kunnen de darm snel bereiken omdat ze bestand zijn tegen de zure pH van de maag en niet kunnen worden afgebroken door de darmenzymen van het kalf. De meeste onderzoekers gingen ervan uit dat het grootste deel van de OS de dikke darm in tact zou bereiken, maar Janschter-Krenn et al. (2013) toonden aan dat deze verbindingen daadwerkelijk van structuur kunnen veranderen en ook een rol kunnen spelen in de dunne darm. Dus wat doen deze kleine eenvoudige suikers precies in de dunne en dikke darm?

Energiebron voor gezonde darmbacteriën

Verschillende nuttige groepen bacteriën in de dunne darm en het colon hebben verschillende enzymen waarmee ze OS kunnen afbreken en gebruiken als energiebron. Er is aangetoond dat de nuttige bacteriën Bifidobacteriën 3'SL, het belangrijkste OS in runderbiest, kunnen consumeren om hun groei te bevorderen (Yu et al., 2013). Bovendien toonden recente studies aan dat pasgeboren kalveren een grotere hoeveelheid Bifidobacteriën in de dunne darm hebben wanneer hogere concentraties OS worden verstrekt in biest (Fischer et al., 2018; Malmuthuge et al., 2015).

Een grotere hoeveelheid Bifidobacteriën in de kalverdarm draagt waarschijnlijk bij aan een algehele gezonde darmbacteriële gemeenschap, omdat ze vetzuren met een korte keten kunnen produceren die positieve effecten hebben op de dikke darmcellen, de darmslijmvliesbarrière stabiliseren en het immuunsysteem van de darm verbeteren om de overgroei van pathogene bacteriën te voorkomen (Picard et al., 2005; Yasui et al., 1995; Boffa et al., 1992). Daarnaast kan een andere nuttige groep, bekend als Bacteroides, op unieke wijze het siaalzuurgedeelte van het OS gebruiken om hun groei en vestiging in de neonatale darm te bevorderen (Marcobal et al., 2011).

Remming van pathogene bacteriën

Er is aangetoond dat OS niet alleen de groei van nuttige bacteriën bevorderen, maar ook voorkomen dat pathogene bacteriën zich in de darm vestigen. Om het gastheerweefsel binnen te dringen, moeten ziekteverwekkers zich binden aan suikers die structureel lijken op OS, bekend als "gastheerglycanen", op het oppervlak van darmcellen. Omdat de structuren van glycanen en OS van colostrum en melk zo op elkaar lijken, kunnen OS fungeren als "receptor decoys" en zich binden aan de ziekteverwekker. Dit remt hun vermogen om zich aan de gastheer te binden en infectie en ziekte te veroorzaken (Zivkovic et al., 2011). Er is specifiek aangetoond dat twee van de belangrijkste OS in runderbiest en overgangsmelk, 6'SL en 6'SLN, de binding van enterotoxigene E. coli kunnen blokkeren (Martin et al., 2002). Andere OS in colostrum en melk kunnen zich ook binden aan het rotavirus (Huang et al., 2012), Vibrio cholera (Coppa et al., 2006) en Streptococcus pneumoniae (Andersson et al., 1986), wat hun diverse vermogen aantoont om een gezonde en evenwichtige microbiële gemeenschap in de darmen te handhaven.

Immuunfunctie verbeteren

Zoals eerder vermeld, kunnen nuttige darmbacteriën colostrum en melk OS gebruiken, waardoor ze het immuunsysteem via meerdere paden positief kunnen reguleren. Zo leiden bacteriën die OS consumeren tot een hogere expressie van ontstekingsremmende verbindingen en een afname van ontstekingsbevorderende verbindingen, vergeleken met bacteriën die een alternatieve energiebron consumeren (Chiclowski et al., 2012). Bacteriën die groeien op OS kunnen ook de hoeveelheid tight junction-eiwitten tussen darmcellen verhogen, wat in feite betekent dat ze de openingen "dichtmaken" zodat pathogene bacteriën niet tussen de darmcellen kunnen komen en de bloedstroom kunnen binnendringen (Chiclowski et al., 2012; Ewaschuk et al., 2008).

Een fascinerend aspect van het siaalzuurgedeelte van een OS is dat wanneer siaalzuur gebonden is aan de darm, het de binding van IgG aan de darmcel kan versterken, evenals de opname ervan in de cel (Gill et al., 1999). Dit kan verklaren waarom runderbiest zoveel OS met siaalzuurresiduen bevat in vergelijking met humane biest, waarin slechts een klein deel siaalzuur bevat. Bij mensen vindt er tijdens de zwangerschap een passieve overdracht van immunoglobulinen van de moeder naar de foetus plaats, terwijl bij runderen het kalf alleen IgG uit biest kan halen omdat er tijdens de zwangerschap geen passieve overdracht plaatsvindt. Aangezien de passieve overdracht van IgG een van de belangrijkste factoren is bij het bevorderen van de gezondheid en de overleving van het pasgeboren kalf, kan het hoge gehalte aan siaalzuur in biest dus eigenlijk aanwezig zijn om IgG te helpen toegang te krijgen tot de bloedstroom van het kalf - en zo het immuunsysteem op gang te brengen.

Hoe zit het met mannan-oligosachariden?

Mannan-oligosacchariden (MOS) worden vaak toegevoegd aan het kalf in melkvervangers (bv. Bio-Mos®) tijdens de eerste levensweken. In tegenstelling tot OS afkomstig van runderen, zijn mannan-OS afkomstig van de celwand van gist, namelijk Saccharomyces cerevisiae. Mannan-OS hebben "borstelachtige" structuren waardoor ze zich kunnen hechten aan ziekteverwekkende bacteriën, zoals Salmonella en E. coli, waardoor ze zich niet kunnen hechten aan de darmcelwand en een daaropvolgende infectie kunnen veroorzaken. Kalveren die MOS in melkvervangers krijgen, vertonen een vermindering van E. coli-tellingen in de ontlasting (Jacques et al., 1994), verbeteringen in de ontlastingsscore (Morrison et al., 2010) en betere groeiprestaties (Sellars et al., 1997).

Vanwege de positieve effecten die werden waargenomen bij toediening van melkvervangers, gingen onderzoekers na of soortgelijke effecten ook konden worden waargenomen bij toediening van biest of biestvervangers. Helaas werd in een onderzoek waarbij MOS werd toegevoegd aan biestvervangers geen effect gevonden op de passieve overdracht na 24 uur of op de incidentie van ziekten (Robichaud et al., 2014).

Bovendien vonden andere recente onderzoeken waarbij MOS werd toegevoegd aan verse runderbiest een negatief effect op de passieve overdracht in vergelijking met kalveren die niet-aangevulde biest kregen (Brady et al., 2015; Short et al., 2016). De structuur van een oligosaccharide is een belangrijke determinant van de biologische functie en de darm van het kalf is evolutionair afgestemd om te reageren op verbindingen die door het moederdier in biest worden uitgescheiden. Aangezien van runderen afgeleide OS "natuurlijker" zijn voor het pasgeboren melkkalf, is het mogelijk dat suppletie ervan tijdens de eerste levensdagen kan leiden tot een verhoogde passieve immuniteit en een betere darmgezondheid in vergelijking met kalveren die worden gesuppleerd met MOS.

Boodschap mee naar huis nemen

De overvloed aan oligosachariden die door het moederdier worden aangemaakt in biest en overgangsmelk kunnen positieve effecten hebben op de darmgezondheid, in het bijzonder door als energiebron te dienen voor gezonde darmbacteriën, ziekteverwekkers af te remmen en het immuunsysteem te versterken. Daarom kan het voeren van overgangsmelk of melk aangevuld met een kwaliteitsvolle biestvervanger een verhoogde darmbescherming bieden aan het pasgeboren kalf. Aanvullend onderzoek moet zich richten op de mogelijkheid om OS toe te voegen aan traditionele melkvervangers, of zelfs aan volle melk, om maximale bescherming van de darmen van het pasgeboren kalf te garanderen.

 

Cijfers

 

Figuur 1.
De structuren van de twee meest voorkomende oligosachariden in runderbiest en overgangsmelk.

Figuur 2.
Een onderzoek uitgevoerd door Nakamura et al. (2003) bepaalde de concentraties van de primaire oligosacchariden (3'SL, 6'SL en 6'SLN) in colostrum, overgangsmelk en rijpe melk.

 

 

Amanda Fischer, MSc.

SCCL en onderzoeksassistent aan de Universiteit van Alberta
[email protected]

 

 

Referenties
Andersson, B., O. Porras, L.A. Hanson, T. Lagergard, en C. Svanborg-Eden. 1986. Inhibition of attachment of Streptococcus pneumoniae and Haemophilus influenzae by human milk and receptor oligosaccharides. J. Infect. Dis. 153:232-237.
Boffa, L.C., J.R. Lupton, en M.R. Mariani. 1992. Modulation of colonic epithelial cell proliferation, histone acetylation, and luminal short chain fatty acids by variation of dietary fibre (wheat bran) in rats. Cancer Res. 52:5906-5912.
Brady, M.P., S.M. Godden, en D.M. Haines. 2015. Het aanvullen van verse runderbiest met darmactieve koolhydraten vermindert de passieve overdracht van immunoglobuline G in Holstein melkkalveren. J. Dairy Sci. 98:6415-6422.
Chiclowski, M., G. De Lartigue, J.B. German, H.E. Raybould, en D.A. Mills. 2012. Bifidobacteriën geïsoleerd uit zuigelingen en gekweekt op humane melkoligosachariden beïnvloeden de darmepitheliale functie. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr. 55:321-327.
Coppa, G.V., L. Zampini, T. Galeazzi, B. Facinelli, L. Ferrante, R. Capretti, en G. Orazio. 2006. Oligosacchariden uit moedermelk remmen de adhesie aan Caco-2 cellen van diarreeverwekkers: Escherichia coli, Vibrio cholerae en Salmonella fyris. Pediatr. Res. 59:377-382.
Ewaschuk, J.B., H. Diaz, L. Meddings, B. Diederichs, A. Dmytrash, J. Backer, M. Looijer-van Langen, en K.L. Madsen. 2008. Afgescheiden bioactieve factoren van Bifidobacterium infantis verbeteren de barrièrefunctie van epitheelcellen. Am. J. Physiol. Gastrointest. Liver Physiol. 295:G1025-G1034.
Fischer, A.J., N. Malmuthuge, L.L. Guan, en M.A. Steele. 2018. Korte Mededeling: Het effect van warmtebehandeling van runderbiest op de concentraties oligosacchariden in biest en in de darm van neonatale mannelijke Holstein-kalveren. J. Dairy Sci. 101:401-407.
Gill, R.K., S. Mahmood, en J.P. Nagpaul. 1999. Functional role of sialic acid in IgG binding to microvillus membranes in neonatal rate intestine. Biol. Neonate. 76:55-64.
Huang, P., M. Xia, M. Tan, W. Zhong, C. Wei, L. Wang, A. Morrow, en X. Jiang. 2012. Spikeiwit VP8* van humaan rotavirus herkent histo-bloedgroepantigenen op een type-specifieke manier. J. Virol. 86:4833-4843.
Jacques, K.A. en K.E. Newman. 1994. Effect of oligosaccharide supplements on performance and health of Holstein calves pre- and post-weaning. J. Anim. Sci. 72(Suppl 1): 295.
Jantscher-Krenn, E., C. Marx, en L. Bode. 2013. Oligosacchariden van moedermelk worden gedifferentieerd gemetaboliseerd in neonatale ratten. Br. J. Nutr. 110:640-650.
Malmuthuge, N., Y. Chen, G. Liang, L.A. Goonewardene, en L.L. Guan. 2015. Heat-treated colostrum feeding promotes beneficial bacteria colonization in the small intestine of neonatal calves. J. Dairy Sci. 98:8044-8053.
Marcobal, A., M. Barboza, E.D. Sonnenburg, N. Pudlo, E.C. Martens, P. Desai, C.B. Lebrilla, B.C. Weimer, D.A. Mills, J.B. German, en J.L. Sonnenburg. 2011. Bacteroides in the infant gut consume milk oligosaccharides via mucus-utilization pathways. Cell Host Microbe. 10:507-514.
Martin, M.J., A. Martin-Sosa, en P. Hueso. 2002. The sialylated fraction of milk oligosaccharides is partially responsible for binding to enterotoxigenic and uropathogenic Escherichia coli in human strains. J. Nutr. 132:3067-3072.
Martin-Sosa, S., M.J. Martin, L.A. Garcia-Pardo, en P. Hueso. 2003. Sialyloligosaccharides in human and bovine milk and in infant formulas: variations with the progression of lactation. J. Dairy Sci. 86:52-59.
Morrison, S.J., S. Dawson en A.F. Carson. 2010. The effects of mannan oligosaccharide and Streptococcus faecium addition to milk replacer on calf health and performance. Livest. Sci. 131:292-296.
Nakamura, T., K. Kimura, Y. Watanabe, M. Ohtani, I. Arai en T. Urashima. (2003). Concentrations of sialyloligosaccharides in bovine colostrum and milk during the prepartum and early lactation. J. Dairy Sci. 86, 1315-1320.
Nationaal systeem voor diergezondheidsmonitoring. 2011. Dairy Heifer Raiser, 2011. US Dept. of Agric-Anim. and Plant Health Insp. Serv.-Vet. Serv., Ft. Collins, CO.
Ninonuevo, M.R., Y. Park, H. Yin, J. Zhang, R.E. Ward, B.H. Clowers, J.B. German, S.L. Freeman, K. Killeen, R. Grimm, en C.B. Lebrilla. 2006. A strategy for annotating the human milk glycome. J. Agric. Food Chem. 54(20):7471-7480.
Picard, C., J. Fioramonti, A. Francois, T. Robinson, F. Neant en C. Matuchansky. 2005. Review article: Bifidobacteriën als probiotica - fysiologische effecten en klinische voordelen. Aliment. Pharmacol. Ther. 22:495-512.
Robichaud, M., S.M. Godden, D.M. Haines, D.B. Haley, D.L. Pearl, J. Rushen, en S. LeBlanc. 2014. Addition of gut active carbohydrates to colostrum replacer does not improve passive transfer of immunoglobulin G in Holstein dairy calves. J. Dairy Sci. 97:5700-5708.
Sellars, K., M. Burril, J. Trei, K.E. Newman en K.A. Jacques. 1997. Effect of mannan oligosaccharide supplementation on performance and health of Holstein calves. J. Dairy Sci. 80(Suppl. 1): 188.
Short, D.M., D.A. Moore, en W.M. Sischo. 2016. A randomized clinical trial evaluating the effects of oligosaccharides on transfer of passive immunity in neonatal dairy calves. J. Vet. Intern. Med. 30:1381-1389.
Tao, N., E.J. DePeters, S. Freeman, J.B. German, R. Grimm, en C.B. Lebrilla. 2008. Bovine milk glycome. J. Dairy Sci. 91:3768-3778.
Yasui, H., J. Kiyoshima en H. Ushijima. 1995. Passive protection against Rotavirus-induced diarrhea of mouse pups born to and nursed by dams fed Bifidobacteria breve YIT4064. J. Infect. Dis. 172(2):403-409.
Yu, Z-T., C. Chen, en D.S. Newburg. 2013. Utilization of major fucosylated and sialylated human milk oligosaccharides by isolated human gut microbes. Glycobiologie. 23(11):1281-1292.
Zivkovic, A.M., J.B. German, C.B. Lebrilla, en D.A. Mills. 2011. Human milk glycobiome and its impact on the infant gastrointestinal microbiota. PNAS. 108(1):4653-4658.

Hoeveel kost het falen van passieve overdracht uw bedrijf? Een economisch model schat de waarde van de gemiste kansen die kunnen worden verzilverd als de biestvoedingspraktijken worden verbeterd.

Invloed van goede biestvoedingspraktijken en productiviteit op lange termijn

De economische voordelen van een lagere morbiditeit en mortaliteit door het verbeteren van biestvoederpraktijken zijn duidelijk, gemakkelijk kwantificeerbaar en bijna universeel aanvaard. De financiële voordelen van goede biestvoedingspraktijken door verbeteringen op tastbare productieparameters worden echter vaak over het hoofd gezien. Het effect van goede biestvoedingspraktijken op de gemiddelde dagelijkse winst, een lager uitvalpercentage en een hogere melkproductie zijn 3 tastbare voorbeelden van de financiële voordelen die verkregen kunnen worden door meer biest te voeren.

Meer colostrum = meer dagelijkse winst

Een significante correlatie tussen serumspiegels van IgG bij kalveren 24-48 uur na de geboorte en de gemiddelde dagelijkse winst is aangetoond in verschillende onderzoeken (Robison J. D. et al. 1988, Massimini G. et al. 2006 en Dewell R.D. et al. 2006) en het is aangetoond dat de groeisnelheid van vaarzen vanaf de geboorte tot aan de geslachtsrijpheid van invloed is op de leeftijd bij de eerste kalving (Clark RD en Touchberry RW 1962, Virtala AM et al. 1996, Zanton GI, Heinrichs AJ 2005). Het verband tussen goede niveaus van passieve overdracht op de groei en de leeftijd bij de eerste dekking is dus goed aangetoond. Recentelijk heeft een studie uit Polen dit meer direct bevestigd en vastgesteld dat hoe hoger het niveau van passieve overdracht, hoe beter de prestaties wat betreft leeftijd tot eerste inseminatie (Furman-Fratczak K et al. 2011). In deze studie werden 175 vaarzenkalveren verdeeld in 4 groepen op basis van serum IgG-concentraties op 30-60 uur leeftijd en gevolgd vanaf de geboorte tot de eerste inseminatie. De studie onthulde duidelijk de voordelen van serum IgG-concentraties van ≥10 g/L. Het was zeer opmerkelijk dat vaarzen met het hoogste IgG-niveau (>15 g/L) het inseminatiegewicht (407 kg) bereikten op een leeftijd van 454 dagen, een volle maand eerder dan vaarzen met FPT (IgG <5 g/L) en 21 dagen eerder dan vaarzen met gedeeltelijke FPT (IgG 5 tot 10 g/L). Vaarzen met een goed niveau van passieve overdracht (IgG 10-15g/L) bereikten ook het inseminatiegewicht vóór cohorten die waren ingedeeld in de FPT of gedeeltelijke FPT, maar 4 dagen later dan de groep die was ingedeeld met het hoogste niveau van passieve overdracht. Dus hoe hoger het IgG-niveau, hoe beter de prestaties. Hoeveel economische impact heeft dit? Tozer en Heinrichs toonden met behulp van een dynamisch programmeringsmodel van een melkveestapel aan dat de gemiddelde leeftijd bij de eerste kalving de nettokosten van het fokken van vervangende vaarzen beïnvloedde; het verlagen van de leeftijd bij de eerste kalving met 1 maand verlaagde de kosten van een vervangingsprogramma van een kudde van 100 koeien met $1400 of 4,3% (Tozer PR en Heinrichs AJ 2001).

Meer biest = minder uitstoot

Er is ook aangetoond dat het voeren van grotere hoeveelheden biest een effect heeft op het afkalfpercentage. In één onderzoek was er een toename van 16% in de overleving van vaarzenkalveren tot het einde van de tweede lactatie wanneer vier liter biest werd gevoerd in vergelijking met cohorten die 2 liter kregen (Faber S. N. et al. 2005). Wat is de economische impact van deze verbetering op het aantal veestapels? Tozer en Heinrichs berekenden met behulp van hetzelfde model als eerder beschreven dat de kosten voor het opfokken van vervangers met ongeveer $1000 tot $1500 kunnen worden verlaagd per 1% verlaging van het aantal melkingen in de kudde (Tozer PR en Heinrichs AJ 2001).

Meer colostrum = hogere melkproductie

De voordelen van goede biestvoedingspraktijken voor de productiviteit op lange termijn houden daar niet op: vroege studies naar het effect van neonatale serum IgG-niveaus hebben ook aangetoond dat hogere IgG-niveaus ook correleren met een hogere melkproductie op latere leeftijd (DeNise SK et al. 1989). In dat onderzoek werd geschat dat voor elke eenheid serum IgG boven 12 mg/mL (gemeten 24 tot 48 uur na biestvoeding) er een toename was van 8,5 kg melkproductie en een toename van 0,24 kg vetproductie in de eerste lactatie. Deze bevinding is bevestigd door een recenter onderzoek dat aantoonde dat vaarzen die bij de geboorte 4 liter biest kregen, significant meer melk produceerden (gemiddeld 1 kg meer melk per dag over twee lactaties) dan cohorten die 2 liter kregen. Wat is de economische impact? In dit specifieke onderzoek produceerden de kalveren die 4 liter biest kregen 2.263 pond meer melk aan het einde van de tweede lactatie (Faber S. N. et al. 2005).

Hoeveel colostrum moet je geven om deze voordelen te krijgen?

Uit de hierboven genoemde en hier aangehaalde onderzoeken blijkt duidelijk dat hoe meer biest er wordt gevoerd, hoe groter het voordeel voor het kalf en de algehele bedrijfsvoering. Daarom is het antwoord: zoveel mogelijk en zo snel mogelijk na de geboorte. Streef naar een hoog niveau van passieve overdracht in je kalveren. Kortere wegen bewandelen als het gaat om biestmanagement kan een bedrijf uiteindelijk veel geld kosten. We concentreren onze inspanningen vaak op de oudere dieren in de melkveestapel, maar investeringen in onze jongere dieren zullen zich nog jaren terugbetalen.

 

Manuel Campos, DVM, MSc, PhD
Zuid-Amerika Veterinaire Technische Dienst, SCCL